5 februari 2018. Porvenir Chili

Er moet toch nog een klein verhaaltje verteld worden vandaag. Vandaag is het 6 februari, de dag van de 1e tocht en meteen een hele lange. De langste van de hele reis en als de andere dagen net zo spectaculair zijn als deze dag, hebben we werkelijk een onvergetelijke reis gehad.

Het begon vanmorgen al. Iemand, later bleek het een politieagent te zijn, had zijn auto voor de oprit gezet zodat de motoren er wel, maar onze volgauto er niet uit kon rijden, tijd een kwartier. Dan eindelijk op weg, rijden we Ushuaia uit, staat er een politiecontrole. De verlichting van de aanhangwagen wordt afgekeurd. Deze moest terug naar de stad en daar een garage opzoeken die dat kon herstellen. Intussen hebben wij een paar mooie foto’s gemaakt. Toen we weg wilden rijden, (de volgauto zou wel later komen), weigert een van de motoren te starten. Van alles geprobeerd om deze op gang te krijgen maar helaas. We moesten de motor laten staan samen met onze gids Eduardo. Dietrich de chauffeur van de volgauto zou dan de motor en Eduardo meenemen. Afspraak was dat wij niet verder zouden rijden dan Rio Grande, dat was ca 250 km rijden voor ons. Dus dat hebben wij allemaal ook netjes gedaan. Het grote voordeel is dat je hier niet kunt verdwalen want er is maar 1 weg. Wel wordt deze weg gesplitst bij Rio Grande, maar omdat wij daarna de grens over moeten naar Chili, wat ook een heel gedoe is, moesten we toch wachten.

Na ca een half uur komen ze aanrijden, even bijgekletst en weer verder rijden. Hans begint op de 7e plaats en werkelijk, we rijden net over straat weg, zakt mijn motor met vermogen in elkaar. De motor loopt gewoon maar ik kan geen gas geven. De kabel blijkt van het asje zijn te gesprongen. Gelukkig heeft dit oponthoud maar een klein half uurtje geduurd.

Een kleine 60 kilometer verder komen wij bij de grens van Argentinië aan. Hier moeten we eerst een paar stempels halen anders mogen we niet verder. We vervolgen de weg door een strook niemandsland van ca 5 km op gravel en door kuilen. Het stoft ontzettend en we komen aan de bij de Chileense border. Hier moeten we opnieuw stempels halen en formulieren invullen. Toen dat allemaal gebeurd was, kwamen we bij de volgauto, waar de douane intussen alle koffers eruit had gehaald en gescand te hebben. Dat doen ze niet voor drugs maar voor groente en fruit en andere bederfelijke waren, net alsof wij motorrijders dat allemaal meenemen, oponthoud ca 1 uur.

En ja hoor, we kunnen eindelijk weg, maar de wegen hier zijn heel slecht. Er wonen hier zo weinig mensen dat het niet de moeite is om asfalt aan te leggen dus we rijden weer over gravel en dit keer met kuilen en gaten. Ondanks het wegdek rijden we stevig door en rijden ca 60 mijl per uur. En ja, eindelijk komen we op een stuk betonweg. Hier gaat de snelheid nog verder omhoog en we rijden door een schitterend stukje natuur. De lama’s lopen hier gewoon over de weg en we moeten goed uitkijken. Omdat wij met 3 rijders even moesten wachten bij de grens om weg te gaan rijden, rijden we lekker met elkaar. Opeens steekt Thijs zijn hand op, problemen. John heeft niets in de gaten maar ik rij achter Thijs en passeer hem en ga dan snel terug. Zijn ketting blijkt te zijn gebroken en ja dan kun je niets meer, dus weer wachten op de volgauto die gelukkig iets achter ons zit en direct aan het werk gaat om dit te repareren. Oponthoud ca 1 uur. Zijn we net weer aan het rijden komt John terug, hij had ons gemist, wilde foto’s van ons maken maar dat duurde hem dus te lang. We zijn weer met zijn 3en verder gegaan, maar de groep inhalen, dat lukte ons niet meer. We rijden door een fantastisch stukje natuur, langs het hele grote meer met geweldige uitzichten en hele mooie gravelwegen. Deze wegen gaan echt door diepe dalen en dan weer omhoog en omlaag. We genieten alle drie ontzettend. Omdat we naar het westen rijden en omdat we nu erg laat zijn, (het is al 9 uur) schijnt de zon die steeds lager komt te staan ons precies in het gezicht. Het is heel moeilijk op op het gravelspoor te blijven en wanneer we dan even uit het spoor raken, dan slippen we alle kanten op. Net voordat het donker wordt en dat is om 10 uur zijn we in ons hotel in Porvamir. De andere rijders zitten dan al achter het bier en werden al ongerust.

Wordt nog aangevuld met schitterde foto’s maar nu is het 1 uur en we gaan slapen.