Hornillos, een klein plaatsje met 1 kerk, 1Albergue die er niet zo mooi uitziet en waar niets te krijgen is, 1 winkeltje met de naam 469 Km en een bar/restaurant waar je kunt eten maar niet ontbijten.
Maar daar hebben we ook de oplossing voor. We bestellen ’s avonds in de bar een brood ham en kaas en die wordt dan ingepakt in alu- folie en die bewaren we voor de morgen. Ook weer opgelost.
In dit dorp is ook niets te zien, ik hang wat rond rond het plein voor de kerk, slaap een beetje op het veels te zachte bed die ook nog in het midden doorzakt, hang weer een beetje rond op het dorpsplein en loop een stukje door het dorp, maak een paar foto’s van wat mij bijzondere dingen lijken en zie een klein zijweggetje met een ruïne erachter. Laat ik maar gaan kijken, blijkt daar allemaal kleine deurtjes in de wand van de grot te zitten, 1 van die deurtjes staat open en Nederlands als ik ben loop dus een klein stukje naar beneden. Kom ik na een 8 treden een Spanjaard tegen met 2 grote plastic emmers, hij schrikt van mij en ik van hem maar we zijn vriendelijk en zeggen Olá. Hij begint te praten en ik begrijp absoluut niets van wat hij zegt, maar ik volg hem in het donker naar beneden. Komen we in een ruimte waar ca 8 grote wijnvaten staan en nog een man die de emmers in de vaten leeggooit.
Ze zijn dus met vaten vullen bezig, maar waar halen ze de wijn dan vandaan? Op die vraag van mij in het Engels Frans en Duits reageert hij door mij mee te wenken naar buiten, lopen een stukje door een paadje en komen bij een ruimte uit waar zijn zoontje van ca 11 jaar druiven loopt te pletten. Hij gaat ook naar binnen en helpt de jongen, allebei grote laarzen aan en ik kijk natuurlijk vol verbazing en foto’s nemend in die kleine kelder. Hoor ik aan de achterkant een stem van een vrouw dus ik ook daar naar beneden de kelder in en zie daar de vrouw de emmers vol met het sap van de geplette druiven in de emmers doen. Op dat moment komt die man weer naar boven en geeft mij een glas met dat druivensap, heerlijk zoet en die gaat dus naar die andere kelder om te gisten.
Even later loop ik op zijn verzoek weer mee naar de andere kelder en hij vult een paar flessen met wijn uit een ander vat, geeft mij weer een glas en laat die wijn drinken, heerlijk gewoon. Hij gaat verder met flessen vullen en ik vraag of het te koop is. “No, no, familia”, dus hij gebruikt het voor zichzelf en de druiven krijgt hij van verderop. Dus dat weten we dan ook weer. Ik bedank hem door een hand te geven en geef zijn zoontje 5 euro, waarop ik ook een fles wijn meekrijg en nog een handdruk van z’n natte vol met plakkerige zoete wijnsap, lachend nemen we afscheid.
De fles wijn heeft de avond niet gehaald, ik heb hem met Reinhard en Jacob heerlijk gedeeld. De fles heb ik leeg weer voor zijn deur gezet met een briefje “Gracias Hans Holland”.
Zo werd een dag waar je niets van verwachte toch nog een leuke dag met een fijne ontmoeting.
‘S avonds lekker in de bar gegeten met elkaar en naar bed om 1/2 10.
Tot morgen.
Groetn uut Hornillos
Hans uut Twente
Hornillos del Camino is ook hééééél erg klein, maar wel een mooi Spaans dorpje in the middle of nowhere en de pelgrims lopen over veldwegen.
Wij zijn in Hornillos del Camino in 2000 geweest maar ook in 2008, zo bijzonder vinden wij dit dorpje (gebouwd als een lint langs de straat, met rond 70 inwoners). Met de auto moet je echt van de hoofdroute af. Geen wonder dat Hans geen internet contact kan krijgen.
Omdat het allemaal zo klein is heb je direct contact met de pelgrims. In 2000 sprak Ada met een jonge vrouw uit Frankrijk. Ze droeg de Camino op aan haar vriend die aan kanker was overleden.
In 2000 dachten wij door de velden de weg te vervolgen naar Castrojeriz (waar Hans morgen komt). Maar we kwamen bijna vast te zitten op een smalle landbouwweg met diepe karrensporen. Omdat de weg hoger lag dan de omgeving moest er erg veel gestoken worden om te keren. Gelukkig was er wel een boer in de buurt die een tractor aan het werk was. Dus als we vast waren komen te zitten hadden we de hulp op afroep gehad. Maar het was wel even zweten..! Wij zijn teruggegaan naar de hoofdroute om de reis te vervolgen.
Pa noemde het “Het einde van de wereld” in zijn smsje.
Maar nu zei hij dat in Frankrijk wel vaker als hij daar geen internet had 😉 😉 😉 😉 😉
Hans….ondanks alle mooie ervaringen,wat zal het fijn zijn om eind oktober niet meer in een doorgezakt bed te liggen!!!!!!!!!!